ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΠΛΕ...

Ηταν ένα πρωινό σαν όλα ταλλα. Ξαφνικά βλέπω κάτι σκιές να στέκονται στη τζαμόπορτα. Δεν είχα ακούσει να μπαίνουν..Χτυπουν. Κάτι παράξενο ένοιωθα ένα απροσδιόριστο τρέμουλο στα πόδια. Ανοιγω και βλέπω τρεις ανθρώπους ντυμένους στα μπλε με γυαλιά να με σπρώχνουν ελαφρά και να μπαίνουν στο σπιτι. Είσαι η τάδε? μου λένε με μια φωνή και οι τρεις. Ναι ψιθυρίζω εγώ. Αρχισαν να τρυγιρίζουν στο σπίτι. Κοίταζαν κάθε γωνιά και άρχισαν να ψάχνουν με λεπτομερή τρόπο. Είχα αρχίσει να παγώνω. Εβλεπα κάτι το ρομποτοειδές επάνω τους που με ανατρίχιαζε. Τότε πρόσεξα τα μάτια τους...Δεν υπήρχαν κόρες. Μια τρύπα κατάμαυρη που επάνω καθρεφτιζόταν ένα σύμβολο.... Το ευρώ... Τότε ήταν που με πλησίασαν απειλητικά. Ηρθε το τέλος σου λέει ο ένας, θα σου πάρουμε και το βρακί λεει ο δεύτερος, θα σε κάνουμε να φτύσεις αίμα λέει ο τρίτος. Είχα κολλήσει στο τοίχο κι αυτοί γύρω μου με συνθλίβανε.. Μόλις που μπόρεσα να ψελίσω . Ποιοί είστε???? Ο ψηλότερος βγάζει μια φωνή σαν να ερχόταν από την άβυσσο.... Η ΤΡΑΠΕΖΑ Θεέ μου Τα βαμπίρ σκέφτομαι..Ηταν γεγονός την ημέρα που είχα αποφασίσει να πάρω εκείνο το σαραβαλάκι με δάνειο είχα μπει στο στόχο των Απέθαντων..
(μαρτυρία ενός υποτακτικού νεοέλληνα...)